Dei digitale dingsane vi har rundt oss gir oss nye måtar å forstå verda på. På ellingsøya ungdomsskule fekk eg lese tekstar der elevane tok inn det digitale.
Dei skulle skildre eit rom som hadde blitt forlatt. Ein elev skildra mobilen og tastelåsen som ikkje hadde gått på endå. Ein fin detalj om at nokon nett må ha vore i rommet.
Når ein annan elev skulle skildre ein kjensle, falt valet på å samanlikne ei kjensle med korleis det er å vente på at noko skal laste ned på datamaskina; at det tar evig lang tid. Eit minutt kjennest som ein halvtime.
Ein tredje skildra ein blomeeksplosjon som skjedde i dataspelet Minecraft, med eit språk og eit ordforråd som høyrde med til Minecraftsjargongen.
Det var veldig interessant å høyre desse tekstane, og korleis dette digitale, som no har blitt kvardagsleg, òg får ein naturleg plass i litterære tekstar.