Sidan eg er heime i permisjon med trillingar, er det svært lite tid til skriving. Men eg har funne ut at det er fint å snakke om andre ting enn bleier og babygraut, så eg har starta podcasten Skrivesnakk. I første episode intervjua eg Nora Dåsnes, som har gitt ut 13 bøker på 15 månader. I episode to snakka eg med Nils-Øivind Haagensen som har skrive ein aktuell roman om MeToo i guttegjengen.
Abonner gjerne på podcasten, og få beskjed om neste episode!
Eg har nett lese ein svært fin teikneserie om fantasiverda til Brontë-søskena: Glass Town av Isabel Greenberg.
Først tok det litt tid å bli vand med skrifta og dei røffe teikningane, men så blei eg dratt inn og fascinert. Eg kjende meg att i dette å bygge opp eit (skriftleg) univers som kan verke meir verkeleg enn det verkelege, og kan vere ein trøyst når ein er einsam eller langt vekke.
Eg hadde ikkje Glass Town, men fjellandet Fjemol og ørkenlandskapet Hemjen, med folk som hadde namn som var lenger dess høgare status dei hadde. Eit univers med krigarar og hestar og sjøreiser og andre eventyr. Framleis har eg så tydelege minne frå dette universet og desse folka at det nærast er rart at det berre er eg som kjenner dei. Kanskje finn eg fram desse tekstane ein gong, og ser om det er noko der som kan leve vidare? Kven veit.
I Glass Town får vi ikkje berre innblikk i fantasiverda til søskena, men òg glimt inn i oppveksten deira. Det må ha vore tøft å vekse opp og miste så mange i familien; mor og to søstre. Dei fire søskena som var att, fann trøyst og spaning i å skrive og dikte historier. Seinare skulle dei tre søstrene debutere og skrive særs viktige litterære verk.
Eg hugsar eg las Jane Eyre av Charlotte Brontë på ungdomsskulen, og kan kjenne stemninga framleis. Det mørke og vonde, men òg kjærleiken, spaninga og gleda. Stormfulle høgder av Emily Brontë har eg ikkje falle like mykje for. Eg las ein del i den nye omsettinga til Skald, og synest den er svært godt skrive og omsett. Det er fascinerande å kjenne på alle dei store kjenslene, men eg blir ikkje gripen på same måte. Kanskje er det gjerne sånn at ein liker anten Emily eller Charlotte? Har du lese noko av dei, og har du ein preferanse?
Etter å ha lese denne teikneserien, får eg meir lyst til å lese litteraturen dei har skrive!
Innimellom søv han så lenge at eg får tid til å ta fram maskina og skrive ned nokre ord. Det kjenst herleg. Gjerne utandørs, når vêret er godt. Det er ikkje lang nok tid til å tenkje dei store, lange tankane og jobbe med intrikate lange liner. Men perfekt til å flikke på ei gammal novelle, lese Kjell Askildsen og hugse kor mykje eg har lært av han.
Om det ikkje var tydeleg allereie: Bloggen er på pause, langt bak i køa over det som skal gjerast. Fremst er bleier, graut og ei verd som skal utforskast saman med ein liten gut. Nydelege smil, hikstande latter og ein liten kropp som gjerne sovnar med kinnet i nakkegropa mi.
Eg var så heldig å bli spurt om å bidra med ein tekst om tilhøyrsle i tidsskriftet Kraftverk 2017. Førre veke var eg på sleppfesten til Kraftverk og det var stor stas. Sidan har eg lese gjennom tekstane og sett på dei visuelle uttrykka som blir presentert i katalogen. Det er svært mykje fint. Eg les at det er gjort forsking på at å halde i ei hand, og spesielt det å halde i handa til nokon du har eit nært forhold til, vil gjere deg mindre redd. Mindre stresshormon blir produsert. Eg les fine dikt, om «å mangle et ledd i hjertet / Det som tar imot» (s. 90) og om å fylle «kroppen // med sollys / i pur forventning» (s. 107). Eg les om å overleve ved å pakke seg inn i komfortable klede, sette på tevann og kjenne smågodtkrokodiller smelte i gode smaker (s. 122 – 123) og «Alt hun hører er stillhetens muskel bankende på innsiden av henne» (s. 135). Veldig mykje fint altså.
Du kan lese meir på sidene til KKPH (Kunst, kultur og psykisk helse).