Korleis dikte om å gå ein tur? Korleis fange opplevinga frå ein fjelltur? I diktet Din veg av Olav H. Hauge er motivet ein fjelltur, brukt metaforisk:
Ingen har varda den vegen
du skal gå
ut i det ukjende
ut i det blå
Dette er din veg
berre du
skal gå den og det er uråd
å snu
og ikkje vardar du vegen
du hell
og vinden stryk ut ditt far
i aude fjell
Det er uråd å snu. Det er det òg i diktet Taroko Gorge av Nick Montfort. Det er eit dikt som blir generert kontinuerleg. Diktet gir meg ikkje tid til å setje meg tilbake og tolke. På ein måte er det avslappande, men det er frustrerande òg.
Korleis er det å gå i Taroko Gorge? Litt som dette diktet kanskje – eit langt arrangement av dei same elementa (rocks, stones, cliffs) og berre nokre få gongar kan du sjå apekattar. I så fall er du veldig heldig. Eg var tydelegvis heldig då eg gjekk inn på dette diktet tidlegare i dag. Eg såg apekatten to gongar.
Kanskje er eit uendeleg naturdikt måten å fanga ein fjelltur på? I alle fall er det eit interessant konsept.
