Immanuel Kant skal ha sagt:
”There are two things that don’t have to mean anything in order to give us very deep pleasure; one is music and the other is laughter.”
Under dagens førelesing snakka vi om at det finst ein flott poetisk tradisjon på ”jibberish”. Når ein skriv tulleord kan fokuset vere på andre ting enn meining, som lyd, rytme og formasjonar.
– Det er muleg å lage musikk utan instrument, seier læraren og får ein student til å rytmisk dunke paraplyen sin mot stolen framfor. Sjølv trommar læraren på kateteret med hender og olboger. Ein annan student byrjar å knipse.
Det er muleg å lage musikk med alle ting, også bokstavar og ord som ikkje naudsynt har ei meining. Eit døme er dikt frå samlinga til Vemund Solheim Ådlands Profylaktisk skjønnhet:
Det stil. Stal. Se klo.
Pinn pal. Ro. E – o.
Ni. Es. Spill. Ri tirr
sels gli stirr. Dels
øye. Pi li. Vi li. O
Bergen bibliotek har skrive om kva lydpoesi er. Eg har ikkje lest mykje av denne typen poesi, men eg synest det er ei interessant utforsking.
Det er muleg å lage musikk med alle ting. Òg med stille, for musikk består også av stille. Eg vart kjend med John Cage sitt 4’33”-verk via eit dikt av Solveig Tjeltveit. Diktet er publisert i Idealkadaver:
han har ingenting å seia, men seier det likevel, seier han,
det er det som er poesi, seier han, leitar etter det irrelevante
finn det aldri, I have nothing to say
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pcHnL7aS64Y]
Folk ventar noko av musikken. Dei seier til Cage: det er berre lydar. Ja, blir det då ikkje brukbart til noko?
Han føretrekk stille. Beethoven vil alltid høyrest ut som Beethoven. Trafikkstøyen er alltid skiftande og ulik.