Kjenner du til songen Den uheldige mannen? Pappa song ofte denne då eg var lita, og eg blei så lei meg kvar gong, men glad til slutt – for det gjekk jo bra til slutt, og det var jo litt moro undervegs óg.
I dag føler eg at eg har hatt ein dag som den uheldige mannen hadde mange av.
Det heile starta etter to timars søvn (ut i dei lange nattetider hadde eg vore i eit flott bryllup), då eg måtte stå opp klokka seks for å rekke ein taxi til ein busstasjon i Arendal. Taxien var forseinka, men heldigvis hadde eg rekna god tid. Eg kom meg på bussen og skjønte første blemme: eg hadde gløymt jakka mi. Det er så fint vêr på Sørlandet at det blir lett å gjere slikt. Berre sjå utsikta frå kvelden før:
Etter fire timars busstur, skunda eg meg frå busstasjonen til Oslo S, kjøpte raskt billett og sprang til flytoget – like før eg gjekk på innsåg eg at eg hadde gløymt billetten i automaten. Sprang tilbake, fann heldigvis billetten, måtte vente på neste tog.
Bagasjen min sette eg like godt igjen på flytoget.
Tok rulletrappa oppover, skulle sjekke inn bagasje: HJELPE MEG! Kvar er bagasjen? Spurta nedover trappene att, gjennom dei TO svingete dørene (kvifor er det to svingete dører der?), prøvde å få kontakt med menneske på andre sida av gjerdet. Eg såg nok ganske vill ut i blikket. Heldigvis kom ein svensk konduktør mot meg, rista på hovudet og lurte på kvifor ei jente set igjen bagasjen sin på toget? (det kan ein alltids spørje seg om)
Hastverk gjennom sikkerheitskontroll. Flyet var sjølvsagt forseinka. Og det hadde ikkje vore så gale, om eg ikkje skulle ta fly vidare frå Frankfurt saman med fleire andre frå Bergen.
På Europas største flyplass spurta eg frå flyplassbussen (for flyet måtte sjølvsagt parkere langt unna terminalane), inn i terminal A, gjennom heile denne, opp mange trappar og ned nesten like mange, og inn i terminal B, heilt til eg kom fram til mine folk frå Bergen. Dette flyet var òg forseinka, puste ut.
Idet eg skal gå ombord finn eg ikkje boardingkortet. Gjettar på at eg har mista det under all løpinga. Eg klarer meg likevel. Det einaste er at eg har mista bagasjelappen som var klistra på billetten. Men eg tenkjer, eg kan jo ikkje miste bagasjen i dag, det ville vore for dumt:
Meir no og dette blir ein klisjé.
Ikkje får vi landa på flyplassen, ein thunderstorm hindrar oss. Vi må sirkle rundt og rundt og rundt igjen, medan vi ventar på å få komme ned. Når vi endeleg gjer det, er vi svoltne og slitne (– og eg er rimeleg trøytt).
Du kan kanskje gjette deg til fortsetjinga?
Jaudå. Bagasjen min kjem ikkje. Eg ventar og ventar. Den eine gongen eg ikkje har bagasjelapp. Den dagen då alt går galt. Sjølvsagt skal ikkje bagasjen min komme fram.
Ein snill forelesar står lenge i kø for meg for å snakke med flyplasspersonell, medan eg ser etter bagasjen. Hell i uhell: eg finn bagasjelappen og får eit survivalkit frå flyplassen for dei neste 24 timane. Grunna alle forseinkingane kjem kanskje bagasjen min med eit seinare fly.
Ingen er skada. Eg er vel framme i ein nydeleg by. Dresden. Vi får ete god mat. Eg har eit kit frå flyplassen. Spesielt den rosa neglefila set eg pris på. Eg får kanskje ikkje så mange litterære reiseopplevingar, ref tidlegare bloggpost om Reiseskriving, men opplevingar er det i alle fall.
APROPOS: Bagasjen kom til hotellet på kvelden. Flyplassen sa nokon skulle komme mellom halv tolv og tolv. Klokka var nærare eitt på natta då dei kom — eg var stuptrøytt, men glad for å endeleg vere ordentleg på plass.