Etter berre eit knapt døgn på Røros, har eg blitt småforelska i staden. Det har vore sol og kneistrande kvit snø. Hotellet vi låg på hadde fyr i peisen, og nokre gjestar som spelte brettspel i fellesområdet.
Overalt kvar eg gjekk, var husa små og søte og sparkane stod klare utanfor.
Då vi besøkte Røros skule i dag, skein sola over plassen. Syklar (kanskje med piggdekk?) stod ved sidan av sparkar, i den kvite snøen. Eit nytt bygg og eit gammalt, vi kunne sjå over til det gamle bygget og der stod eit skjelett – eit sånt fint og gammalt eitt.
Elevane på skrivekurset var engasjerte. Nokre drøfta klimaspørsmål, andre skildra korleis det kan vere for ein gut å lengte etter å ta på seg ein raud kjole. Dei drog historier ut av bileta eg hadde med, og skrivespurta seg til gode tekstbitar.
Etterpå vende bokbussen tilbake mot Trondheim, og sleppte meg av på Støren. Etter at sola var gått ned, noko som jo ikkje er så seint, gjekk eg gjennom sentrum, og blei overraska over den korte avstanden. Men dei hadde heile to pizzeriaer like ved kvarandre. Det kjenst alltid rart å vere heilt åleine på restaurant, spesielt når det er få andre der. Difor valde eg den mest folksomme av dei to (to par) og sette meg.
Eg såg ut på den svarte asfalten. Snøen var berre som eit gjennomskinleg slør over han. Alt verkar så mykje svartare med ein gong snøen forsvinn. Vintermagien frå Røros blei att på Røros. Men eg gler meg til å sjå Støren i morgonlyset. Kanskje blir opplevinga ei heilt anna då.