Åleine i Oslo. Til tider verkar alt litt for kult for meg.
Før klokka åtte på morgonen blir eg sjekka opp på Oslo Sentralstasjon av ein mann i tjueåra som fortel at han skal på workshop i dag og viser meg arket der workshopen står skildra, for unge entreprenørar frå Afrika. Han kjøper to flaskar cola, og gir den eine til meg. Eg prøvar å verke veldig opptatt av å få lest meir i boka mi. Etter at han har gått med eit håndtrykk og “See you”, traskar eg av garde med ein brus eg ikkje likar, og spør ein random framand (med sekk på ryggen) om han liker cola – han verkar svært utilpass med at eg kan spørje om noko sånt, og eg finn ut at det ikkje er vits å prøve å forklare kvifor eg plutseleg har ei flaske cola til overs.
I staden tar eg turen ut frå Oslo S, med trillekofferten durande over brosteinen og ein blå sekk på ryggen. Vel inne på ein kafé klarer eg berre å drikke ein halv mocca (i løpet av tre timar), men får jobba desto meir. For å gå inn på toalettet må eg ta med meg sekken (og set att trillekofferten som berre inneheld klede), men det viser seg etterpå at eg like så godt la lommeboka fullt synleg oppå kåpa mi. Den eldre dama som sit ved sidan av, seier at eg skal vere veldig glad for at det var ho og ikkje nokon annan som sat der og såg lommeboka mi. “Du kan ikke gjøre sånt,” seier ho og det er eg sjølvsagt heilt einig i.
På veg til ny kafé (og nytt møte), set eg meg på ein kald betongstol framfor ein modernistisk skulptur, og et nista eg lagde meg i går.
Framme med kafeen Fuglen kjem eg litt utilpass og klumsete inn døra, køyrer trillekofferten framfor meg og klarer faktisk å ikkje velte noko med sekken min, endå kor smalt det er. Ingen ledige bord, sjølvsagt. Så eg flyktar inn i mobilen (har ikkje sjangs til å komme meg ut att no, med alt pikkpakkeriet), og ventar til eg kan setje meg på ein høg barkrakk ved vindaugsrekka.
Når eg kjøpar grøn te får eg ei flott kanne med brikke under + kopp med tefat, som jo er rein luksus, men òg eit problem i forhold til korleis det skal bærast til plassen min som er på andre sida av den trange tarmen (og framleis har eg den halvmetertykke sekken på ryggen, for den kan eg jo ikkje berre legge frå meg). På eit vis går det seg til. Ingen blir skadd.
Men så endrar dagen seg, for det er fint å sitje på barkrakken og sjå ut på gata, drikke te frå eigen kanne og etter kvart kjem forfattaren som eg skal intervjue i høve masteroppgåva mi, og då stig stemninga fleire hakk.