I dag kom hausten inn i førelesinga, øvst i etasjane på Sydneshaugen skule.
Vi las E. E. Cummings:
l(a
le
af
fa
ll
s)
one
l
iness
Læraren seier: ”Here comes the breeze” og strekkjer ut armane som om han er eit tre, fingrane er tynne små greiner som vaiar i vinden. Vi les diktet og ser for oss eit einsamt lauv som glepp taket i familien sin (treet) og fell – det er omtrent så vi kan høyre bladet skrike.
Kjensla av å vere ein.
Av å døy, einsam. Slik vi alle må ein gong.
Løvet vrir seg i redsle gjennom lufta, flakkar att og fram, slik auga våre går langs linene i diktet.
Eitt etter eitt fell blada frå treet. Det vil stå ribba att til slutt, men framleis er gatene fulle av fargar. Og det er ikkje berre fallande lauv som er haust, det er nye bøker, det er kakao og varme hender, rå luft og bål, det er mjuke skjerf og tjukke genserar, det er svarte gater med lys som speglast i vasspyttar; oransje, gult, grønt, raudt.
