På Gimle skole fekk eg besøke to åttandeklasser som var ivrige og oppmerksomme. Mange spørsmål blei stilt, alt frå kvifor boka heiter Utfor og om eg har lyst på barn ein gong i livet. Og korleis kan eg vere 24 år, når eg ser ut som ein tjueåring?
Ein av elevane spurde om eg ikkje kunne skrive om han i ei bok. – Det trur eg ikkje at du vil, sa eg. Jo, han ville tru det var kjekt å bli ein romankarakter, men han lurte på om eg i så fall måtte søke om å få skrive om han først.
Det er mange forfattarar som baserar historierer på ekte personar. Til dømes Knausgård, gjennom bøkene hans er det nok mange som har kjend på kor vanskeleg det kan vere. Viss eg visste at nokon skreiv om meg, trur eg at eg hadde blitt litt skremt. Det å få ein annans blikk på meg sjølv, skrive i ord, skarpe og ubønnhøyrlege, trur eg kan vere nokså tøft. Fordi eg sjølv skriv, ville eg nok ikkje nekta nokon å skrive om meg, men eg ville ha lese det med ei uggen kjensle.
I Utfor får Lea sjølv kjenne på korleis det er å bli skildra og skrive om, då ho finn utkastet til eit manus. Ho som har skrive manuset, grunngjer det heile med at
“Romanens dramaturgi krev at eg ikkje tar omsyn. Litteratur skal vere ubehageleg.”
Er det sånn det er?